Mijn huid tekent zich.
Mijn rimpels zijn niet meer te vermijden.
Ouderdom treedt in.
De optelsom van zoveel wegen gegaan te zijn
is zichtbaar in de lijnen
die gegraveerd zijn
in de oppervlakte van mijn weerloze bestaan.
Er was veel wat ik had kunnen mijden
maar niet heb gedaan.
Op zovele plaatsen
heb ik gedronken.
De laatste druppel
uit de kelk van beproeving.
Niets vermijdend
droeg ik vaak teveel alleen.
Spreekbuis voor anderen
is mijn lichaam nu
de optelsom van ervaringen
Aards doorstaan.
Zij die wijzer zijn dan ik
kunnen mijn lichaam lezen.
Anderen kijken er
slechts tegenaan.
Gedicht van Marieke de Vrij te vinden in haar boek: Dit wonderlijke leven