Ontwikkelingspoorten
Het leven van ieder mens is gegrondvest op innerlijke leeropdrachten die hij zelf dient te beoefenen ter bevordering van zijn evolutie op aarde. De ontwikkelingspoorten schetsen deze individuele ontwikkelingsgang en belichten de specifieke gesteldheid waarbinnen mensen vertoeven in het huidige leermoment van hun ontwikkeling.
Per incarnatie van een leven zijn meerdere ontwikkelingspoorten gaande, opeenvolgend en/of naast elkaar. Hier inzicht in te verwerven middels het aanwezig zijn bij het vrijgeven van deze ontwikkelingspoorten via Marieke, geeft een afgestemd beeld op waar je zelf persoonlijk in gevat zit, op dit moment. Dit maakt het behulpzaam om vanuit meer inzicht de leeropdracht en de beproevingen in het leven te doorstaan en jezelf te scholen tot meesterschap binnen specifieke punten van ontwikkeling. Tijdens workshops met groepen over specifieke onderwerpen worden een paar ontwikkelingspoorten vrijgegeven die op dat moment voor de groep spelen. Middels gesprekken, intervisie en oefeningen worden de poorten met elkaar verdiept. Echter, deze poorten gelden voor ons allemaal, dus zijn voor een ieder van waarde om te ontvangen.
Tot nu toe heeft Marieke ruim 2000 geheel verschillende ontwikkelingspoorten vrijgegeven. De bedoeling is dat zij tot het eind van haar leven doorgaat met het vrijgeven van deze poorten. Dit geeft aan hoe ruim de ontwikkelingswegen van de mens ingeschat worden.
Het vrijgeven van deze ontwikkelingspoorten, afgestemd op het aanwezige publiek, maakt dat de verstoffelijking van deze poorten zichtbaar gemaakt wordt voor een groter geheel. Het werkt ook bemoedigend naar anderen, die op een ander moment in kontakt komen met deze poorten. Maatschappelijke verandering is afhankelijk van innerlijk doorleefd handelen van mensen. De ontwikkelingspoorten scheppen voorwaarden hiertoe.
Een ieder die zichzelf waar-achtig wenst te plaatsen in de samenleving, biedt anderen het perspectief van vernieuwing.
Als je deel-neemt aan De Vrije Mare, dan krijg je onbeperkt toegang tot de ontwikkelingspoorten. We zetten er elke maand een paar nieuwe bij.
Drie actuele ontwikkelingspoorten
Hieronder 3 ontwikkelingspoorten die op dit moment van belang kunnen zijn.
Overconcentratie ontspannen
Veelvragendheid van het leven aanvaarden
is belangwekkend
gezien de leringen die plaatsvinden
tijdens het Leven op aarde.
Geconcentreerde aandacht neerleggen
vraagt méér
dan mensen menigmaal kunnen overzien.
Aandacht vragende zaken
creëren de intentie
om zich daartoe te verhouden.
Echter de wijze waarop
is aan de mens zélf gegeven.
Wie vanuit rust en betrokkenheid
zich aandachtsvol richt
bemerkt al spoedig dat zaken beter vlotten
dan bij overconcentratie
die spanningsvolheid oproept.
Laat daarom overmaat aan spanning gaan
en verlies uzelf niet in overdenkingen
die processen onnodig versnellen.
Toelichting
Als er veel op je af komt, dan kan je het anders wensen of je kan denken: ‘Daar ben ik nog niet aan toe, geef mijn portie maar aan een ander’ of je wend je ervan af. Dít is het moment om erbij stil te staan, om te aanvaarden wat er speelt: ‘Het zij zo, we hadden het wellicht veel makkelijker gewenst maar het is wat het is.’
Jij bent de bepaler hoe en hoeveel aandacht je zelf neer wenst te leggen bij het onderwerp wat zich aandient. Sta hier eens even bij stil: bepaal ik zélf de mate van aandacht? Of doet een ander het voor mij? Wordt er in mijn rug geduwd? Zijn er anderen die invullen wat voor mij nu het beste zou zijn? En volg ik dat klakkeloos of niet? De wijze waarop jij aandacht geeft aan iets, is jou gegeven.
Jullie kennen allemaal wel het mooie gevoel van de verstilde concentratie waar je helemaal ingebed bent in jezelf bovenal en in het onderwerp van belangstelling. Dat is haast als een meditatie waar je het gevoel hebt dat je steeds ronder wordt en waar het aandachtsveld jou inspireert. Daar word je begenadigd. Dan zijn voelen en denken in synergie gebracht, je bent aanwezig vanuit rust vanuit je bekken en je gevoelswereld met de overwegendheid van het denken. Dan is er geen sprake van overconcentratie.
Overconcentratie vindt plaats wanneer het denken geen rust meer kent en een loopje met je neemt. Er bestaat overigens ook overconcentratie in voelen, waar emotievelden aangewakkerd, zoals ‘dit kan ik niet aan’ en ‘wat moet ik doen als…!’
Pas wanneer voelen en denken in synergie komen met elkander en jij vanuit verstilling het onderwerp adopteert en tijdelijk of langdurig er één mee durft te vallen dan wordt het een werkelijkheid die niet jou bestiert, maar een werkelijkheid die jou eigen is geworden.
Heel veel mensen zijn nu gevat in deze overconcentratie. Vanuit goeddoenerij, of het beste te willen verkiezen in een zoekactie. Bijvoorbeeld: ‘hoe krijg ik mijn huis warm als ik de rekening niet kan betalen’, of ‘ik verlies mijn baan, wat nu?‘
Als er geen rustige bakens zijn dan voelen mensen zich verloren. We kunnen zelf onze eigen rust serieus nemen, ook ter herbalancering van wat maatschappelijk gaande is en aandachtsvol zijn naar de onderwerpen van deze tijd, zonder overconcentratie.
We denken vaak dat we de versnellingspook in de hand hebben. Vergeet het maar! Vernieuwing komt niet zomaar aangewaaid. Het lijkt mooi dat het hoofd een soort cockpit van een piloot lijkt, die sturing geeft. Maar ben je dan ook nog gegrond in je keuze van de versnelling? Pas als je uit één stuk functioneert kan versnelling plaatsvinden. Niet eerder dan dat.
Daarnaast heb je te maken met het algemene collectieve veld. Kijk dan wat er in Nederland of andere landen omgaat en schat zelf het algemene collectieve veld in, dan weet je waar je mee uitstaat.
Terugzien vanuit rust
Veel van het gedane
geeft de mens de rust
om terug te zien op het eerder verrichte.
Wie dit nalaat
roept onrust op
omdat men zich ontevredener kan gaan gedragen.
Wie zichzelf liefheeft
mijdt het niet om tussentijds terug te zien
op wat zijn geschiedenis nalaat ten positieve.
Wees daarom bewust dat vooruitkijken alleen zin heeft
wanneer respectvol teruggezien wordt
op wat reeds eerder geschied is.
Met andere woorden:
We verdienen de rust om waardering neer te leggen bij wat het levenspad van onszelf, ons en anderen al gebracht heeft. Als je dat niet regelmatig doet creëer je onrust door meer te willen dan wat nu kan geschieden. Als je jezelf liefhebt en vanuit een positieve blik je geschiedenis, die je onvermijdelijk doorlopen hebt, terugziet en van waarde voorziet omdat het leermomenten en inzichten heeft aangereikt, dan kan je ook de wijsheid die daaruit gedestilleerd is, omarmen. Als je dán bewust vooruitkijkt en vanuit dit respectvolle terugzien met de wijsheden in je rugzak voorwaarts treedt, dan kan je ook bemiddelend zijn in het tijdperk waarin je nu bent toegetreden.
Doe dat met liefde naar anderen die om jou heen staan en wellicht ook gevend jou ondersteunen. Bezie de waarde van hun gift. Bezie wat het leven in hen heeft gebracht, bezie ook wellicht wat ze je nu niet kunnen geven, maar wees respectvol naar de gift van hun leven ten opzichte van jou tot aan nu. Zet de wilskracht buitenshuis, je kan hen niet bestieren.
Zelfstandigheidsverlies in relatie tot ontvangen
Verlies van zelfstandigheid
wordt menigmaal als nadelig aangemerkt,
oók als dit onverhoopt geschiedt
en men afhankelijk is van hulp en bijstand van derden.
Wie blijft aanhikken
tegen het al of niet tijdelijke verlies van zelfstandigheid,
doet de ander tekort die hulpvaardig toeschiet
en van bijstand getuigt.
Een mens geeft en ontvangt.
Wie het ontvangen
niet serieus betreedt maar afslaat,
vanuit hang tot zelfstandig functioneren,
doet daarmee tekort de balans
welke geven en ontvangen somtijds verdient.
Geef uzelf daarom de rust
om, al of niet tijdelijk, verlies van zelfstandigheid
aan te gaan vanuit deze overweging.
Toelichting
Bij Zelfstandigheidsverlies, is dat wat voorheen zo vanzelfsprekend onder je eigen beoefening van zelfcontrole viel, (ten dele) helaas niet meer beschikbaar.
Zelfstandigheidsverlies in relatie tot ontvangen kan je op heel veel onderwerpen plaatsen waaronder de maatschappelijke, zoals bij de aanpassing die de huidige stookkosten vragen. Het kan ook geplaatst worden in omgang met zorgverleners, wanneer je zelf niet voldoende bij machte bent een proces te keren wat al vergevorderd ingegaan is. En durf je de betrokkenheid van zorgverleners te ontvangen, als jijzelf bij die categorie gevers hoorde? Ook dat vergt onderzoek.
Ben je mantelzorger voor een ander? Ben je ook in staat dat in de omgekeerde situatie in dankbaarheid te ontvangen? Ben je in je beroepsgroep een professional? En durf je ook te ontvangen de professionele houding van andere beroepsgroepen waar jij plotseling mee uit komt te staan? Of blijf je misschien wel een betweter op een gebied waar het niet thuis hoort om betweterig te zijn?
Dus onderzoek jezelf. Durf je te ontvangen in deze fase in collegialiteit onderling, in gemeenschappelijke waardes waar niet iemand minder of meer is? Durf je te staan naast elkaar en de wisselwerking van geven en ontvangen serieus te nemen? En durf je de ander de dankbaarheid toe te kennen voor de gift van aanwezigheid op de wijze zoals die ander dat doet?
Of ben je de hijgende mens achter die ander die het dan alsmaar beter moet doen om jou gerust te stellen?
Wat verstaan we onder geven? We hebben vaak zelf een beeld geschapen van wat geven inhoudt, liefst gebaseerd op onze wenskracht.
Als iemand blijmoedig is in onze omgeving en wij niet, kunnen we dat nog zien als een gevende omstandigheid van de ander?
Wanneer iemand je kleine zaken uit handen wenst te nemen omdat dat binnen zijn of haar bereik ligt, zien we dat als geven of worden we kriegelig omdat we wilden dat die grotere zaken uit handen nam?
En zo zijn er vele vragen die je aan jezelf kan spiegelen: hoe heb ik geven ‘gediagnosticeerd’? Wat is mij welgevallig en wat überhaupt niet? Kunnen we de waarde zien van het geven van een ander, als we een andere behoeftesfeer hebben?
Dat is huiswerk. In algemene zin kan je zeggen dat een gevende mens zijn hart allereerst open heeft naar jou toe. Dat hij jouw leven wenst te verlichten en dat de wijze waarop die dat wenst te doen misschien niet jouw voorkeursbehandeling heeft, maar dat dat is wat die ander bij machte is om aan te reiken.
Dus centraal staat: hij of zij geeft met het open hart. En dan hebben we het nog niet over de uitvoering daarvan. De gift van het open hart dát is het geschenk. Dus wie te kritisch is naar anderen bevestigt de ander niet altijd in de openheid van het hart.
Geef uzelf daarom de rust
om, al of niet tijdelijk, verlies van zelfstandigheid
aan te gaan vanuit deze overweging.
